Kazanie 4 niedziela Wielkanocna rok C MA 2022

Moje owce słuchają Mojego głosu

W swoim nauczaniu Jezus wielokrotnie odwoływał się do obrazów codziennego. Dzisiaj mówi o sobie, że owce słuchają Jego głosu, On je zna i one Go znają. Owce otrzymują od pasterza życie wieczne i nikt nie wyrwie ich z ręki pasterza. Zastanówmy się co to oznacza dla nas.  

Od chrztu świętego należymy do rodziny, która nazywa się Kościołem. W Kościele mamy możliwość słuchać i spotkać Jezusa, który jako Dobry Pasterz nieustannie poucza nas swoim słowem. Trzeba tylko większej uwagi i skupienia, aby wśród wielu głosów umieć rozpoznać ten jeden właściwy.

Może być sytuacja w naszym życiu, że nie będziemy chcieli przyjąć słowa głoszonego przez Jezusa, odrzucimy słowo, i osoby, które to słowo będą próbowały nam przekazać. To spotkało Pawła i Barnabę o czym usłyszeliśmy w pierwszym czytaniu. To pokazuje nam, że we współczesnym świecie trudno jest głosić Słowo Boże, bo słuchający nie zawsze są chętni i gotowi przyjąć Bożą Ewangelię.

Słowo Boże wymaga od nas zaangażowania, aby je przyjąć. Aby dojść do życia wiecznego obiecanego przez Dobrego Pasterza trzeba przejść przez ucisk i wypłukać szaty we Krwi Baranka. O czym poucza nas drugie czytanie.

Dzisiejsza niedziela rozpoczyna również w Kościele powszechnym tydzień modlitw o powołania do służby w Kościele. W tym kontekście myślimy o młodych osobach, które stają przed wyborem drogi życiowej, zastanawiają się w którym kierunku mają pójść.

Jednak modląc się o powołania, nie możemy zapominać, że oprócz powołania do służby w Kościele, tzn. do stanu kapłańskiego lub zakonnego wpisane jest również powołanie do życia rodzinnego. To rodzina jest pierwszym Kościołem i miejscem, gdzie dojrzewa powołanie do oddania się Bogu. Dlatego w naszych modlitwach w nadchodzącym tygodniu módlmy się również za rodziny, aby były Bogiem silne, módlmy się o odwagę dla młodych ludzi, aby nie bali się założyć rodzinny i wziąć za nią odpowiedzialność.

Wszyscy jako wierzący należymy do jednej rodziny, gdzie naszym przewodnikiem jest Jezus Chrystus. Dlatego posłusznie powinniśmy się poddać prowadzeniu Jezusa Dobrego Pasterza.

W 2016 roku Papież Franciszek w Orędziu na światowy Dzień Modlitw o powołania napisał: Powołanie Boże dokonuje się za pośrednictwem wspólnoty. Bóg powołuje nas do bycia częścią Kościoła, a po pewnym okresie dojrzewania w nim daje nam jakieś specyficzne powołanie. Drogą powołania idzie się razem z braćmi i siostrami, którymi Pan nas obdarza: jest to współpowołanie. Eklezjalny dynamizm powołania jest antidotum na obojętność i indywidualizm. Ustanawia tę wspólnotę, w której obojętność została przezwyciężona przez miłość, ponieważ wymaga, abyśmy wyszli poza siebie samych i oddali swoje życie na służbę Bożemu planowi, utożsamiając się z historyczną sytuacją Jego świętego ludu.

Moi drodzy, dlatego jako Kościół nie możemy ustawać w modlitwie o nowe powołania. Troską każdego z nas powinno być pragnienie, aby w Kościele nie brakło kapłanów, osób zakonnych. Jednak jak możemy obecnie zobaczyć, dzisiaj nie jest łatwo być kapłanem. Seminaria Duchowne w Polsce w Europie nie są przepełnione. Nie tylko winny jest niż demograficzny i kryzys wiary.

Ale w tym miejscu trzeba postawić sobie pytanie, co ja robię osobiście, aby było więcej powołań do służby w Kościele. Jakie jest moje świadectwo przynależności do Kościoła. Jeżeli z moich ust padają tylko słowa krytyki względem Kościoła i Duchowieństwa, to czy tym daje pozytywny obraz, aby ktoś przyjął powołanie do Kapłaństwa.

Aby ziarno powołania mogło się rozwijać konieczne jest przebywanie blisko Boga na Eucharystii. W tym czasie odbywają się w naszej misji I komunie. Chłopcy i dziewczęta mogą po raz pierwszy w pełni uczestniczyć we Mszy św. Być może w gronie osób, które przyjmują po raz pierwszy Jezusa jest przyszły kapłan lub siostra zakonna. Jako wspólnota mamy się modlić, aby dzieci odpowiadały na miłość Boga. Nie zrobią tego, bez pomocy rodziców, krewnych i wspólnoty parafialnej. Nikogo nie możemy zmusić, aby przyjął Boże powołanie, ale naszą postawą, słowem, modlitwą i zachowaniem, możemy pokazać, że Kościół to wspólnota, w której wiara w Jezusa Zmartwychwstałego łączy wszystkich członków.

W Ewangelii słyszeliśmy słowa: Nie zginą na wieki i nikt nie wyrwie ich z mojej ręki. Ręce – błogosławiona część naszego ciała, dana nam przez Boga. Ręce, w których każdy z nas znalazł się, kiedy wychodził z łona swojej matki. Ręce położnej czy pielęgniarki, ręce matki, ojca – w tylu rękach byliśmy. Oddajemy się w czyjeś ręce, czasem nie bardzo wiedząc, w czyje, nie zawsze bezpieczne. Ale przecież są takie ręce, w których możemy być bezpieczni na amen! To są ręce naszego Pana. Jakże trzeba się w te ręce oddawać! Jakże warto chcieć przebywać w tych rękach, nie wyrywać się z nich na żadne manowce.

Pan Jezus tak pięknie mówi o rękach swoich i Ojca: Ojciec mój, który Mi je dał, jest większy od wszystkich. I nikt nie może ich wyrwać z ręki mojego Ojca. Ja i Ojciec jedno jesteśmy.

Nikt! nie może mnie wyrwać z rąk Ojca Niebieskiego. Nikt! nie może mnie wyrwać z rąk Syna Bożego. Przedziwna prawda o Bogu w Trójcy Świętej Jedynym. Ojcowie Kościoła zawsze mówili, że Bóg Ojciec obejmuje nas ramionami, którymi są Jego Syn i Duch Święty. Mamy miesiąc Maj, szczególnie poświęcony Matce Bożej, o Nie możemy zapominać. Podajmy jedną dłoń Jezusowi a drugą Matce Bożej i pozwólmy się poprowadzić drogą na której będziemy realizować nasze życiowe powołanie.

Ks. Janusz Liszka, PMK Mannheim