17 niedziela zwykła B (2021)
2 Krl 4,42-44; Ps 145; Ef 4,1-6; J 6,1-15
Cud rozmnożenia chleba
Spróbujmy wyobrazić sobie sytuację opisaną w dzisiejszej Ewangelii.
Jezu udaje się za Jezioro Galilejskie, a za Nim idzie wielki tłum. Zapewne musieli być w tym tłumie różni ludzie.
Tacy, którzy słuchali nauki Jezusa, bo była nowa i pociągała. I chorzy, którzy słyszeli, że Jezus uzdrawia; liczyli więc, że może i oni mają jakąś szansę.
I byli na pewno w tym tłumie ludzie żądni sensacji. Mistrz z Nazaretu czynił cuda, szli więc za Nim, by je zobaczyć. Zresztą nic w tym dziwnego. Wystarczy popatrzeć ilu ludzi dzisiaj pielgrzymuje do miejsc objawień – czy zwłaszcza pozornych objawień – tylko po to, by zetknąć się z cudownością, by zobaczyć jakiś znak...
Tak zresztą opisuje ten tłum ludzi, którzy szli za Jezusem, Ewangelista.
„Szedł za Nim wielki tłum, bo widziano znaki, jakie czynił na tych, którzy chorowali.” (J 6,2)
Czytaj więcej...
15 niedziela zwykła B (2021)
Am 7,12-15 Ps 85; Ef 1,3-14; Mk 6,7-13
(…) i zaczął rozsyłać ich…
„Jezus przywołał do siebie Dwunastu i zaczął rozsyłać ich po dwóch.” (Mk 6,7)
Gdy słuchamy dzisiejszej Ewangelii, w pierwszym rzędzie myślimy o kapłanach. To przecież oni są posłani, by wzywać do nawrócenia; to oni – niejako z urzędu – mają zmagać się ze złymi duchami i namaszczać chorych.
I rzeczywiście. To pierwsze skojarzenie jest właściwe.
Na mocy sakramentu święceń, kapłani są w szczególny sposób posłani by głosić Chrystusa; posłani, by wzywać do nawrócenia.
Na mocy sakramentu święceń kapłani posłani są również, by sprawować sakramenty. Też ten, z którym wprost się kojarzą słowa z dzisiejszej Ewangelii: sakrament namaszczenia chorych.
Tak na marginesie: ważna jest, by zrozumieć, że nie jest to wcale „ostatnie namaszczenie”. Nie należy zatem tego sakramentu odkładać na ostatnią chwilę przed śmiercią. Sakrament namaszczenia chorych ma przynosić ulgę w cierpieniu. I modlimy się w nim o uzdrowienie chorego, jeżeli taka jest wola Boża.
Kapłani są posłani, by głosić Chrystusa; by wzywać do nawrócenia; by sprawować sakramenty.
„(…) i przykazał im, żeby nic z sobą nie brali na drogę, prócz laski: ani chleba, ani torby, ani pieniędzy w trzosie.” (Mk 6,8)
Misyjne posłanie jest radykalne. Głoszenie Chrystusa ma być na pierwszym miejscu i żadne troski materialne nie mogą go przesłonić czy osłabić.
Czytaj więcej...
14 niedziela zwykła B (2021)
Ez 2,2-5; Ps 123; 2 Kor 12,7-10; Mk 6,1-6
Prorok jest wśród nich
„A oni czy usłuchają, czy nie, są bowiem ludem opornym, przecież będą wiedzieli, że prorok jest wśród nich.” (Ez 2,5)
W pierwszym czytaniu dzisiejszej Liturgii Słowa słyszymy o posłaniu proroka.
Prorok w biblijnym rozumieniu wcale nie jest powołany tylko do przepowiadania przyszłości. Podstawowym zadaniem proroka jest głosić Słowo Boże. I tylko czasem dotyczy ono przyszłości. Najczęściej zaś odnosi się ono do konkretnego „tu i teraz”; skierowane jest do konkretnych ludzi, w konkretnym czasie.
Prorok ma głosić Słowo Boże. Prorok ma żyć Słowem Bożym. Słowem, które nieustannie stawia wymagania. To przecież ciągłe wzywanie do nawrócenia; do opowiedzenia się za dobrem; do wyboru Boga.
Taki nieustane upominanie może być denerwujące, a ciągły wybór dobra bywa czasem bardzo trudny. Dlatego też często słowa i czyny proroka często napotykają na opór. Ludzie nie chcą słuchać proroka i sprzeciwiają się jego słowom. Ostatecznie sprzeciwiają się Bożemu Słowu.
Taka świadomość, że słowa nie odnoszą skutku, że są jakby „na wiatr rzucane”, może być też frustrująca dla samego proroka. A jeszcze dochodzą wrogość i odrzucenie otoczenia. Albo tylko obojętność…
Nie jest łatwo być prorokiem…
Czytaj więcej...
