28 niedziela zwykła B (2021)
Mdr 7,7-11; Ps 90; Hbr 4,12-13; Mk 10,17-30
Naucz nas liczyć dni nasze…
„Naucz nas liczyć dni nasze…” (Ps 90,12)
Może to jest właśnie jeden z największych problemów współczesnego człowieka?...
Nie liczy już swoich dni… Nie umie już liczyć swoich dni…
I wtedy łatwo jest mu wmówić – wtedy łatwo jest nam wmówić – że najnowszy samochodzik czy lalka przyniosą szczęście.
To wtedy kiedy jest dzieckiem…
A później jest najnowsza komórka czy markowe ubranie…
Później samochód, najnowszy, najszybszy, najlepszy; Później mieszkanie, może nawet dom; i koniecznie ogród…
A później kolej na urlop, najlepiej w polecanych kurortach; alles inclusive…
I jeszcze tysiące rzeczy do domu, ogrodu… I jeszcze tysiące rzeczy dla pielęgnacji ciała i urody… Tysiące nikomu niepotrzebnych gadżetów, które mieć musisz, bo dopiero wtedy, gdy będziesz je miał – gdy będziesz je miała – będziesz naprawdę szczęśliwy, szczęśliwa...
Że tego wszystkiego jeszcze nie masz; że nie masz nawet środków by tak żyć?...
Wystarczy, że uwierzyłeś, że to pieniądz, dostatek, posiadanie przynoszą szczęście. I cierpisz, bo ci jeszcze dużo brakuje, do poziomu, który chciałbyś osiągnąć… To już wystarczy…
„Naucz nas liczyć dni nasze,
byśmy zdobyli mądrość serca” (Ps 90,12)
A Księga Mądrości poucza nas dzisiaj, że ta mądrość serca ważniejsza jest od drogich kamieni, złota i srebra; cenniejsza niż bogactwa, berła i trony. (Por. Mdr 7,8-9)
Nawet od zdrowia i piękna ważniejsza jest mądrość serca… (Por. Mdr 7,10)
I właśnie ta mądrość każe zapytać nam dzisiaj:
„Nauczycielu dobry, co mam czynić, aby osiągnąć życie wieczne?”. (Mk 10,17)
To pytanie z dzisiejszej Ewangelii jest pytaniem człowieka, który umie liczyć swoje dni.
W obliczu kruchości ludzkiego życia; w obliczu przemijania, nie ma bowiem ważniejszego pytania niż to:
„(…) co mam czynić, aby osiągnąć życie wieczne?”. (Mk 10,17)
I najpierw pada prosta odpowiedź:
„Znasz przykazania: Nie zabijaj, nie cudzołóż, nie kradnij, nie zeznawaj fałszywie, nie oszukuj, czcij swego ojca i matkę.” (Mk 10,19)
Znasz przykazania…
Pytający człowiek z dzisiejszej Ewangelii może odpowiedzieć, pewnie z niejaką satysfakcją:
„Nauczycielu, wszystkiego tego przestrzegałem od mojej młodości.” (Mk 10,20)
My też znaleźlibyśmy się zapewne w tej odpowiedzi...
Bardziej lub mniej, ale przecież przestrzegamy przykazań; przynajmniej staramy się przestrzegać…
Ale później padają następne słowa.
„Słowa skuteczne i ostrzejsze niż wszelki miecz obosieczny, przenikające aż do rozdzielenia duszy i ciała, stawów i szpiku, zdolne osądzić pragnienia i myśli serca.” (Hbr 4,12)
Tak!... Teraz padają jedne z tych słów, o których pisze autor Listu do Hebrajczyków.
„Idź, sprzedaj wszystko, co masz, i rozdaj ubogim, a będziesz miał skarb w niebie. Potem przyjdź i choć za Mną.” (Mk 10,21)
Idź, sprzedaj wszystko, co masz…
To było jednak zbyt wiele…
Pytający człowiek odszedł zasmucony. Miał bowiem wiele posiadłości…
Czy my też musimy odejść dzisiaj zasmuceni?...
Przecież nikt z Was nie sprzeda wszystkiego, by stać się później wędrownym kaznodzieją…
Pewnie i ja tego nie zrobię…
Nawet najbardziej ubogie zakonny muszą mieć przecież dzisiaj jakiś majątek. Co prawda nie należy on do poszczególnych zakonników, ale jednak jest…
Może więc jeszcze nie dorośliśmy do radykalizmu Ewangelii?...
Pewnie i w tym stwierdzeniu jest trochę prawdy…
Ale słuchajmy, co dalej mówi Jezus.
„Jak trudno jest bogatym wejść do królestwa Bożego.” (Mk 10,23)
„(…) jakże trudno jest wejść do królestwa Bożego tym, którzy w dostatkach pokładają ufność.” (Mk 10,24)
I tutaj chyba tkwi klucz do rozumienia dzisiejszej Ewangelii.
To nie tylko kwestia, czy jestem bogaty, czy nie; czy posiadam, czy nie posiadam. To przede wszystkim pytanie: W czym pokładam ufność?
I znów jesteśmy u początku dzisiejszego rozważania.
Bo ten nowy samochodzik i nowa lalka; nowa komórka i nowe ubranie; nowy samochód, mieszkanie czy dom i coroczny urlop, same w sobie nie są złe.
Złe stają się wtedy, gdy wypełnią całe nasze myślenie i wszystkie pragnienia. Złe stają się wtedy, gdy wierzymy, że ich zdobycie i posiadanie zapewni nam prawdziwe szczęście.
Wtedy to w nich pokładamy naszą ufność. I będzie nam trudno wejść do królestwa Bożego.
A nam po prostu potrzebna jest mądrość, by mieć dobrze poukładaną hierarchię wartości.
Nam potrzebna jest mądrość, by Bóg był na pierwszym miejscu.
Nam potrzebna jest mądrość, by otworzyć serca dla Chrystusa.
Niech w tym kontekście zabrzmią słowa hasła tegorocznego Dnia Papieskiego: Nie lękajcie się!
Słowa te nawiązują do homilii wygłoszonej na rozpoczęcie pontyfikatu. Święty Jan Paweł II mówił wtedy:
„Bracia i Siostry, nie bójcie się przygarnąć Chrystusa i przyjąć Jego władzę, (…) Nie bójcie się, otwórzcie, otwórzcie na oścież drzwi Chrystusowi. (…) Nie bójcie się! Chrystus wie, co nosi w swoim wnętrzu człowiek. On jeden to wie!
Dzisiaj często człowiek nie wie, co kryje się w jego wnętrzu, w głębokości jego duszy i serca. Tak często niepewny sensu życia na tej ziemi i ogarnięty zwątpieniem, które zamienia się w rozpacz. Pozwólcie więc, proszę was, błagam was z pokorą i zaufaniem! Pozwólcie Chrystusowi mówić do człowieka! On jeden ma słowa życia, tak, życia wiecznego.(Jan Paweł II, Homilia na rozpoczęcie pontyfikatu, 22.10.1979)
Tak! Tylko Chrystus ma słowa życia wiecznego! Dlatego - wraz z człowiekiem z Ewangelii - pytamy Go dzisiaj:
„Nauczycielu dobry, co mam czynić, aby osiągnąć życie wieczne?”. (Mk 10,17)
Amen.
Ks. Bogusław Banach, PMK Mannheim
