26 niedziela zwykła, Rok B (2021)

Lb 11,25-29; Ps 19; Jk 5,1-6 Mk 9,38-43.45.47-48

Kto nie jest przeciwko nam…

„Nauczycielu, widzieliśmy kogoś, kto nie chodzi z nami, jak w Twoje imię wyrzucał złe duchy i zaczęliśmy mu zabraniać, bo nie chodzi z nami.” (Mk 9,38)

A więc to nic nowego…

Taka nieświęta zazdrość - to nic nowego. Już Apostołowie jej doświadczali…

Ktoś wyrzuca złe duchy w imię Jezusa, a nie jest jednym z nas. Jak on śmie?...

Przecież my mamy monopol…

Tak nam się przynajmniej wydaje…

A dużo wcześniej taka sama sytuacja, gdy duch proroctwa spoczął na siedemdziesięciu starszych z Izraela.

Tylko że dwóch z nich zostało w obozie - nie przyszli do Namiotu Spotkania - a jednak też zaczęli prorokować.

I od razu pojawili się zazdrośni. W ich imieniu przemawia Jozue – ten sam, który kiedyś wprowadzi Izraelitów do Ziemi Obiecanej. Teraz jednak jest oburzony. I nic tutaj nie pomógł fakt, że od młodości był w służbie Mojżesza. Jeszcze tak dużo nie rozumiał…

Podobnie Apostołowie; też jeszcze dużo nie rozumieli… Chociaż zapewne znali tamtą historię. I uczyli się w szkole Jezusa. Ale jeszcze nie rozumieli. Byli oburzeni.

Jak bardzo musiała ich zdziwić odpowiedź Jezusa.

„Przestańcie zabraniać mu, bo nikt, kto czyni cuda w imię moje, nie będzie mógł zaraz źle mówić o Mnie. Kto bowiem nie jest przeciwko nam, ten jest z nami.” (Mk 9,39-40)

Czy Apostołowie zrozumieli chociaż to tłumaczenie?...

A czy my je do końca rozumiemy?...

Bo przecież tyle jest wśród nas podziałów... I to nie tylko podziałów w obrębie chrześcijaństwa. Te bolą bardzo... Ale są też bolesne podziały w Kościele Katolickim… Też w naszych wspólnotach…

Tylko my - tylko nasza grupa - ma monopol na prawdę.

I tylko u nas jest prawdziwe uwielbienie, prawdziwa modlitwa.

I tylko my jesteśmy naprawdę wybrani; naprawdę wtajemniczeni… A wszyscy spoza naszej grupy są już gorsi…

I w zasadzie można mieć nawet wątpliwości, czy ci inni w ogóle mają szansę zostać zbawieni…

To naprawdę wcale nie jest tak rzadkie myślenie…

A przecież jest tak wiele nurtów chrześcijańskiej duchowości. I żaden z nich nie ma monopolu na drogę duchowego rozwoju; drogę do świętości.

Ważne by odnaleźć tę swoją drogę. A różne grupy i nurty duchowości mają w nam w tym pomagać.

Ale ostatecznie i tak chodzi o mój osobisty wybór i mój najbardziej intymny kontakt z Bogiem. W ramach jakiejś duchowości…

Ale inni mogą wybrać inną duchowość i w niej się odnaleźć. I tam doświadczyć Bożej łaski. A z tego można się tylko cieszyć.

A nie zazdrościć i oburzać...

I w tym kontekście wezwanie tegorocznego Orędzie papieża Franciszka na tegoroczny Dzień Migranta i Uchodźcy: Ku stele rosnącemu „my”.

Ojciec Święty pisze, że to „my” musi wpierw rosnąć w Kościele katolickim. Wzywa do komunii w różnorodności. Komunia nie polega bowiem na jednorodności, lecz jedności w wielości. Papież wzywa, dlatego do przyjęcie ochrzczonych sióstr i braci, którzy zmuszeni są do ucieczki czy migracji.

Każdy ochrzczony, gdziekolwiek by się nie znajdował jest z mocy prawa członkiem lokalnej wspólnoty kościelnej; członkiem jednej rodziny. To rzeczywistość, której przecież sami doświadczamy.

Taki zjednoczony w różnorodności Kościół jest też gotów, by wyjść naprzeciw innym kulturom i religiom. Tak, aby razem – w różnorodności – tworzyć jeszcze szersze „my”; by odbudowywać rodzinę ludzką. Chodzi więc o tworzenie kultury spotkania. O wspólną odpowiedzialność za cały świat; o wspólną odpowiedzialność za wszystkich, a zwłaszcza za cierpiących i wykluczonych.

Jednocześnie papież Franciszek na świadomość, że jest to wielkie marzenie. Ale – jak pisze – Nie możemy bać się marzyć i czynić to wspólnie, jako jedna ludzkość, jako towarzysze tej samej drogi, jako synowie i córki tej samej ziemi, która jest naszym wspólnym domem, wszyscy jesteśmy braćmi i siostrami. (Por. Orędzie Ojca Świętego na 107. Światowy Dzień Migranta i Uchodźcy).

Odnosząc jeszcze temat Orędzia Ojca Świętego do naszej modlitwy za rodziny, możemy dodać, że to wzrastanie wspólnego „my” Kościoła, zaczyna się od wzrastania czy tworzenia wspólnego „my” rodzin.

To też jest wspólnota w różnorodności. Dzięki tej różnorodności jest ona w ogóle możliwa. Kobieta i mężczyzna, którzy twarzą małżeństwo. Matka, ojciec i dzieci, którzy tworzą pełną rodzinę. Tutaj też jest potrzeba kultura spotkania i tworzenia wspólnego „my”; wzrastania wspólnego „my”.

Dla chrześcijan to wspólne „my” jest zakorzenione w sakramencie małżeństwa; a więc ostatecznie zakorzenione w Bogu. Ale na łaskę sakramentu małżeństwa trzeba się nieustannie otwierać. I nie ważne czy jest to w momencie ślubu, czy 10, 20, 50 lat po ślubie. Łaska działa o ile jesteśmy na nią otwarci…

Nasze rozważanie zakończmy pytaniem inspirowanym Orędziem papieża Franciszka:

Ile tego wspólnego „my” jest w naszych Kościele Katolickim, w naszych wspólnotach, w naszych rodzinach, w naszych małżeństwach? Czy to wspólne „my” wzrasta?...

I jeszcze bardzo osobiste pytanie: Jestem człowiekiem kultury wykluczenia, czy człowiekiem kultury spotkania?...

Amen.

Ks. Bogusław Banach, PMK Mannheim