3 niedziela zwykła B (2021)

Jon 3,1-5.10; Ps 25; 1 Kor 7,29-31; Mk 1,14-20

Czas wzrastania

Czas się wypełnił i bliskie jest królestwo Boże. (Mk 1,15)

Czas, który się wypełnił…

Wcześniej wystąpił Jan Chrzciciel i głosił chrzest nawrócenia. A później Jan został uwięziony…

Dopiero wtedy zaczyna Jezus swoją publiczną działalność, która będzie trwała trzy lata.

I można zapytać: Dlaczego tylko trzy lata?... Dlaczego Jezus stracił wcześniejszych lat trzydzieści?... No może nie trzydzieści, ale z dziesięć co najmniej….

Przecież Jezus mógł rozpocząć wcześniej swoje nauczanie; dotarłby do większej liczby ludzi…

I mógł Jezus wcześniej zacząć uzdrawiać, złe duchy wypędzać; przekonałby więcej ludzi…

Czy Jezus nie zmarnował tych lat?...

Człowiek, zajmujący się fachowo teologią dogmatyczną, odpowiedziałby zapewne na to pytanie, rozważaniem na temat dwóch natur w osobie Jezusa Chrystusa. I tym, że w swojej ludzkiej naturze, Chrystus musiał dojrzewać, wzrastać; że tutaj musiał dokonać się rozwój.

Niewiele mamy jednak w Ewangeliach wzmianek, które mówią, co działo się na przestrzeni tych prawie trzydziestu lat. Po „Ewangelii dzieciństwa” zapada kurtyna milczenia.

Wiemy tylko o ucieczce świętej Rodziny do Egiptu i późniejszym powrocie do Nazaretu. (Por. Mt 2,13-23) A przy okazji tego pobytu w Nazarecie święty Łukasz zaznacza:

Dziecię (…) rosło i nabierało mocy, napełniając się mądrością, a łaska Boża spoczywała na Nim. (Łk 2,40)

Następna znana nam sytuacja z młodości Jezusa, to jego pobyt w Jerozolimie, gdy miał dwanaście lat. Wtedy Jezus zaginął i dopiero po trzech dniach został przez rodziców odnaleziony w świątyni. Tam siedział między nauczycielami, przysłuchiwał się im i zadawał pytania. (Por. Łk 2,41-50)

Wszyscy zaś, którzy Go słuchali, byli zdumieni bystrością Jego umysłu i odpowiedziami. (Łk 2,47)

Ale jeszcze było za wcześnie na rozpoczęcie publicznej działalności. Jezus wrócił do Nazaretu z rodzicami. I był im poddany. (Por. Łk 2,51)

Przy tej okazji Ewangelista Łukasz stwierdza jeszcze:

Jezus zaś czynił postępy w mądrości, w latach i w łasce u Boga i u ludzi. (Łk 2,52)

I w zasadzie to już jest wszystko. Tylko tyle mówią Ewangelie o tych prawie trzydziestu latach pomiędzy narodzeniem Jezusa, a Jego chrztem i rozpoczęciem - zaraz po chrzcie i po kuszeniu na pustyni – publicznej działalności.

Z innych wzmianek możemy się jeszcze domyślać, że Jezus uczył się zawodu swojego Opiekuna, a być może nawet sam został cieślą. (Por. Mk 6,2-3)

Jak każdy pobożny Żyd, miał też Jezus zwyczaj chodzić w dzień szabatu do synagogi, by słuchać słów Biblii i modlić się. (Por. Łk 4,16)

Ale to już jest wszystko!

No może jeszcze graniczące z pewnością przypuszczenie, że skoro Jezus - zaraz na początku swojej publicznej działalności - usuwał się na osobność, aby się modlić (Por. Mk 1,35), to praktykował ten zwyczaj także wcześniej.

Ale zapytajmy raz jeszcze: Czy te wcześniejsze lata nie były czasem zmarnowanym?...

Chyba jednak nie!

Chyba konieczne było to wzrastanie w mądrości, w latach i w łasce, u Boga i u ludzi... Wzrastanie przez pracę, uczenie się, słuchanie Słowa Bożego i modlitwę.

I konieczne było czekanie, aż wypełni się czas. (Por. Mk 1,15) Czekanie, aż będzie ten czas właściwy, by zacząć nauczać, by uzdrawiać; ale też by iść ku Męce.

Umierając na krzyżu Jezus powie: Wykonało się! (J 19,30) W ten sposób podsumuje swój czas i wypełnienie posłannictwa, które wyznaczył mu Ojciec.

A później będzie czas zmartwychwstania i chwały.

Czas się wypełnił… (Mk 1,15)

Może jednym z większych błędów współczesnego człowieka jest fakt, że nie lubi on czekać; że chce wszystko natychmiast; od zaraz.

Ale jeżeli nie umie się czekać, to nie ma też czasu wzrastania. Nie ma tego dojrzewania w mądrości, w latach i w łasce. Nie ma dorastania przez pracę i przez uczenie się. A w życiu duchowym też przez wsłuchiwanie się w Słowo Boże i przez modlitwę.

Może dlatego tak wiele jest w naszym świecie świecących krótko gwiazdeczek; takich „supernowych”, które co prawda rozbłysną jasnym światłem, ale tylko na chwilę.

Ileż jest takich gwiazd jednego przeboju czy jednego sezonu?...

I to we wszystkich dziedzinach naszego życia.

Jeżeli jeszcze te „supernowe gwiazdy” mają dobry pijar; jeżeli są lansowane przez masmedia; jeżeli potrafią się „dobrze sprzedać”, to ich popularność może trwać nawet dłuższą chwilę, ale po pewnym czasie widać, że brak im zaplecza. Że nie mają solidnych podstaw. Że brak im umiejętności, wiedzy i mądrości. I że tak naprawdę, to nic nie mają do zaproponowania.

Zabrakło solidnej pracy i uczenia się. A w życiu duchowym zabrakło jeszcze wsłuchiwania się w Słowo Boże i zabrakło modlitwy.

Po prostu zabrakło wzrastania; w mądrości i w łasce; u Boga i u ludzi. (Por. Łk 2,52)

„Lata ukryte” z życia Jezusa uczą nas, by docenić ten czas zdobywania mądrości; czas wzrastania. Uczą też cierpliwego czekania i wytrwałości, bo prawdziwą wielkość zdobywa się nie krótkotrwałym błyskiem, ale solidną pracą.

„Ukryte lata” Jezusa uczą nas ciągłego wsłuchiwania się w Słowo Boże i uczą niestrudzonej modlitwy.

Uczą też w końcu, że nasze wzrastanie – wzrastanie w mądrości, w latach i w łasce - musi trwać przez całe życie. Tak byśmy u jego końca mogli za Chrystusem powiedzieć: Wykonało się! (Por. J 19,30) I byśmy mieli udział w Jego zmartwychwstaniu i chwale. Amen.

Ks. Bogusław Banach, PMK Mannheim