Niedziela Wielkanocna Zmartwychwstania Pańskiego 2020
Dz 10,34a.37- 43; Ps 118; Kol 3,1-4 lub 1 Kor 5,6b-8
Kazanie - Niedziela Wielkanocna 2020
Po spokojnej i wypełnionej symbolami wieczerzy Wielkiego Czwartku; po przerażającym i strasznym doświadczeniu Wielkiego Piątku; po bólu i ciszy Wielkiej Soboty, dziś pusty grób!
Ten niedzielny poranek zmartwychwstania musiał być dla wszystkich uczniów Chrystusa niezwykłą mieszanką udręki i nadziei.
Pierwsze u grobu zjawiły się kobiety. W tej kwestii przekazy Ewangelistów nie są jednak dość spójne.
Z dzisiejszej Ewangelii według św. Jana dowiadujemy się, że była to Maria Magdalena, u Mateusza kobiet było dwie, a Marek i Łukasz wspominają o trzech.
Zapewne było tak, że u grobu było więcej kobiet, ale niekoniecznie przyszły razem, w jednej chwili.
Do dwóch Apostołów z nowiną o pustym grobie dotarła jednak Maria Magdalena. Przybiega i oznajmiła: „Zabrano Pana z grobu i nie wiemy, gdzie Go położono”.
Ale co się stało? Jak się to dokonało?
Kto zabrał ciało Jezusa?
Nikodem? Może Józef z Arymatei, żołnierze, może starszyzna Izraela kazała wykraść ciało Mistrza?
Dlaczego nic o tym nie wiemy?
W tym momencie nie było ważniejszej sprawy niż wyjaśnienie tych ludzkich wątpliwości; niż odpowiedź na te wszystkie kotłujące się w ich głowach pytania.
Więc biegną: Piotr i Jan. Biegną i wchodzą do pustego grobu. I widzą płótna. W Międzynarodowym Komentarzu Biblijnym można przeczytać, że płótna te leżały w grobie tak, jakby ciało Jezusa z niego „wyparowało” - były złożone jak na ciele zmarłego, ale puste.
I patrząc na to św. Jan nie pomyślał już, że ktoś zabrał ciało Jezusa, ale jak czytamy: „Ujrzał i uwierzył. Dotąd bowiem nie rozumieli jeszcze Pisma, które mówi, że On ma powstać z martwych”.
W tym momencie wszystko było jasne…
Chrystus zmartwychwstał!
Prawdziwie zmartwychwstał!
I teraz my możemy postawić pytanie…
Na ile ta prawda znajduje się w centrum naszego życia?
Czasem - widząc jak akcentujemy mocno Mękę i Śmierć Pana Jezusa - można by pomyśleć, że nie ma nic ważniejszego od Jego cierpienia.
Kiedy indziej centrum czyjejś pobożności może stać się jakieś prywatne objawienie, bywa że i to nieuznane przez Kościół.
Innym razem jakaś spiskowa teoria dziejów zapisana w takim czy innym apokryfie - przeczytana w książce, artykule w Internecie lub obejrzana w zgrabnie zrobionym filmiku na YouTube.
Może to być również zapatrzenie się w jakiegoś kaznodzieję, który przede wszystkim własnym autorytetem porywa tłumy.
Tymczasem… to właśnie zmartwychwstanie Chrystusa opisane w Piśmie Świętym i przekazane nam przez Świętą Tradycję jest samym jądrem chrześcijańskiej wiary!
Wszystko inne jest mniej ważne!
I to Zmartwychwstanie Jezusa powinno być zasadą porządkującą całą resztę!
Ono jest rewolucją miłości. I nie jest kwestią przypadku, że Pan Jezus zmartwychwstał właśnie w niedzielę.
Światłość Jego zmartwychwstania rozświetliła poranek pierwszego dnia tygodnia. Swoim powstaniem z martwych zapoczątkował On nową epokę w ludzkiej historii i oświetlił całą ziemię światłem przyszłego wieku.
Samo zmartwychwstanie niesie jednak ze sobą wiele znaków zapytania, które wciąż na nowo trzeba nam odczytywać. Do dziś tęgie umysły tego świata głowią się, co i jak. A tajemnica nadal pozostaje tajemnicą. I chyba tak musi być.
Trudno zatem jednoznacznie uchwycić na ile to nasze chrześcijańskie życie jest życiem „nowym” przesiąkniętym prawdą o zmartwychwstaniu. Czyli - zgodnie z treścią drugiego czytania - na ile widzimy je jako poszukiwanie zawsze tego, co dobre, a na ile - w starym stylu - widzimy w nim tylko obowiązek wypełniania przepisów, choćby nie miały większego znaczenia?
Jedno jest pewne: Tego nowego, wynikającego ze zmartwychwstania Pana Jezusa stylu - tej rewolucji miłości - bardzo nam trzeba! Zwłaszcza dziś!
Ukochani w Panu Siostry i Bracia!
Pusty grób Wielkanocnej Niedzieli zapoczątkował zmiany.
Najpierw ból zastąpiła zdumiona nadzieja. A potem zmieniło się wszystko. Świat opromieniła pewność, że to życie zmienia się, ale się nie kończy. I jest wieczna szczęśliwość w niebie.
Przytłoczeni szerzącą się w świecie epidemią, lękiem przed zachorowaniem i śmiercią, tego dnia też - a może przede wszystkim - zyskujemy nadzieję.
Pięknie kilka tygodni temu opisała to pewna dziewczyna, Włoszka. Niech jej słowa, w dniu Zmartwychwstania Pańskiego - w tym poplątanym czasie - będą dla nas wszystkich także promieniem niosącym nadzieję…
„(…) Pomyśl o dniu, w którym możemy znów wyjść na zewnątrz. Jak się znów spotkamy, a możliwość robienia zakupów z całą rodziną będzie się wydawać wakacjami.
Pomyśl o czasie, kiedy kawa w barze, uściski, widok spacerujących za rękę ludzi, bieganina roześmianych dzieci, powrócą do naszego życia.
Pomyśl o tym, że to co dzieje się teraz, będzie tylko wspomnieniem, a nasze normalne, zwyczajne życie będzie jak prezent - nieoczekiwany i piękny.
I pokochamy wszystko, co dotąd wydawało się oczywiste. I będziemy wdzięczni za każdą sekundę, kąpiel w morzu, wschody i zachody słońca...
Znowu będziemy się śmiać. A to wszystko dzięki odwadze i sile każdego z nas.
Do zobaczenia wkrótce. Amen.
Ks. Łukasz Kurmaniak, PMK Mannheim
