Kazanie na 25 niedziela zwykła rok A Mannheim

Kościół otwarty na wszystkich

Słuchając dzisiejszej liturgii słowa możemy mieć pierwsze skojarzenie, gdzie jest sprawiedliwość? W tym momencie włącza się nasze ludzkie myślenie, bo my lubimy mieć wszystko ściśle określone i ważne, aby matematyka się zgadzała. Dlatego pewno u niektórych pojawia się oburzenie po zachowaniu gospodarza, który jednakowo potraktował pracowników, którzy pracowali cały dzień i tych którzy zostali najęci na ostatnią godzinę.

Gospodarz postąpił tak jak umawiał się z osobami najętymi do pracy denar za dzień. Trudno jest zrozumieć logikę i myślenie Boga, dlatego już w pierwszym czytaniu prorok Izajasz napisał słowa, które pokazują nam sposób działania i myślenia Boga. Bo myśli moje nie są myślami waszymi ani wasze drogi moimi drogami – mówi Pan. Bo jak niebiosa górują nad ziemią, tak drogi moje – nad waszymi drogami i myśli moje – nad myślami waszymi.

Trudno jest Boga zrozumieć, ale ważne, aby chcieć Go zrozumieć i poznać Jego sposób działania, co niestety nie jest proste.

Jako ochrzczeni często włączamy się w różne inicjatywy, podejmujemy różnego rodzaju formy modlitwy, jesteśmy gotowi spędzać długie godziny na adoracji, podejmujemy posty i różne inne formy umartwienia po to, aby zbliżyć się do Boga i przez to osiągnąć własne zbawienie.

Jednak obok nas znajdują się również osoby ochrzczone, które mogą swoją wiarę wyrażać przez uczestnictwo tylko w niedzielnej Mszy św., lub rzadziej, spowiedzi przy okazji świąt, nie spędzają długich godzin w kościele, nie uczestnicą w rekolekcjach, ale mówią, że są wierzący w Boga.  Czy to oznacza, że takie osoby są gorsze?

Dzisiejsza ewangelia pokazuje nam co innego, Bóg traktuje wszystkich jednakowo, wszyscy są dla Niego ważni. On jako dobry pasterz postępuje wbrew przyjętej logice, opuszcza dziewięćdziesiąt dziewięć sprawiedliwych i idzie poszukuje jednej zagubionej owcy.

Tak samo jest w Kościele. Kościół to wspólnota otwarta dla wszystkich, nie ma chrześcijan pierwszej, drugiej czy trzeciej kategorii. Do tego nawiązał papież Franciszek w Lizbonie, kiedy powiedział słowa: Drodzy bracia i siostry: wszyscy, świeccy, zakonnicy, kapłani, biskupi, wszyscy, nie lękajcie się, zarzućcie sieci. Nie żyjcie oskarżając: „to jest grzech, a to nie jest grzechem”. Niech przyjdą wszyscy, a potem powiemy, ale niech najpierw usłyszą zaproszenie Jezusa, następnie przyjdzie skrucha, a potem bliskość Jezusa. Proszę, nie czyńcie z Kościoła komory celnej: tu wchodzą sprawiedliwi, ci, którzy są w porządku, którzy dobrze zawarli związek małżeński, a tam wszyscy inni. Nie. Kościół nie jest taki. Sprawiedliwi i grzesznicy, dobrzy i źli, wszyscy, wszyscy. A potem, niech Pan pomoże nam to rozwiązać problemy. Ale wszyscy.

Do tego nawiązuje również synod o synodalności, który od 4 do 29 października pod przewodnictwem Piotra naszych czasów papieża Franciszka odbędzie się w Rzymie.  Myśl przewodnia synodu brzmi: „Ku Kościołowi synodalnemu: komunia, uczestnictwo i misja”. Celem synodu jest właśnie rozeznawanie tego, co mówi do nas i do Kościoła Bóg, który jest obecny i działa w świecie (Vademecum Synodu o synodalności, 2.3).

W Vademecum synodu mamy zawarte tezy o których będą rozmawiać ojcowie synodalni. Każdy z nas może zapoznać się z tezami, które będą omawiane podczas synodu. Dokument Instrumentum Laoboris dostępny jest w różnych językach między innymi po polsku, niemiecku, angielsku, włosku. Ja przywołam tylko kilka fragmentów.

Zbliżający się synod będzie wyjątkowy, ponieważ po raz pierwszy do dyskusji z prawem głosu zostali zaproszeni świeccy.  Ważna w tym jest umiejętność wsłuchiwania się w głos Ducha Świętego i słuchania siebie nawzajem. Wobec pogłębiających się problemów z odchodzeniem wielu osób z realnego życia i przechodzeniem w wirtualny świat mediów elektronicznych, nie do przecenienia są wszystkie inicjatywy, które zakładają prawdziwe spotkanie i dialog, w którym „każdy ma prawo do bycia wysłuchanym, tak jak każdy ma prawo do wypowiedzi” (Vademecum Synodu o synodalności, 2.3). „Bóg często przemawia głosami osób łatwo wykluczanych, odrzucanych lub pomijanych”. Powinniśmy nauczyć się „słuchać tych, których możemy mieć pokusę̨ uważać za nieważnych oraz tych, którzy zmuszają nas do rozważenia nowych punktów widzenia wiodących do ewentualnej zmiany sposobu myślenia” (Vademecum Synodu o synodalności, 2.2).

Być może u niektórych pojawia się strach, niepewność, kiedy słyszy o pewnych postulatach, może i oburzenie na papieża podobnie jak robotnicy, którzy krytykowali gospodarza. Jednak w naszym zachowaniu mamy być inni. Na pierwszym miejscu ufność i posłuszeństwo Kościołowi. To co się obecnie dokonuje w Kościele jest z woli Bożej. A jak powiedziałem na początku, są sytuacje, że trudno nam jest z Nią czasami się zgodzić.

My nie będziemy uczestniczyć fizycznie w synodzie, ale możemy uczestnicząc duchowo przez modlitwę. Przed nami październik, dlatego zachęcam, aby intencją, która nam będzie towarzyszyć będzie modlitwa za Kościół i synod. Modlitwą możemy więcej zrobić dobrego niż wypowiadając słowa, które czasami nie do końca rozumiemy. Wszyscy należymy do Kościoła, jesteśmy dla Boga ważni nie zapominajmy o tym. Papież Franciszek w Lizbonie powiedział. Kościół jest synodalny, jest komunią, wzajemną pomocą, wspólną drogą. W łodzi Kościoła musi być przestrzeń dla wszystkich: wszyscy ochrzczeni są wezwani do wejścia do łodzi i zarzucenia sieci, angażując się osobiście w głoszenie Ewangelii. Idźmy i z radością wypełniajmy nakaz papieża w naszym życiu. Amen.

Ks. Janusz Liszka, PMK Mannheim