Kazanie na 28 niedzielę zwykłą rok C Mannheim

Okazać wdzięczność Bogu

Do Jezusa zmierzającego do Jerozolimy zbliżyło się dziesięciu trędowatych, którzy prosili o uzdrowienie. Jezus daje im nakaz, aby poszli pokazali się kapłanom. Podczas drogi następuje uzdrowienie z trądu. Możemy się domyślać, że to cudowne zjawisko zauważyło 10, lecz tylko jeden wraca do Jezusa, pada Mu do nóg i dziękuje. Jezus stawia pytanie, gdzie są pozostali uzdrowieni.

Zastanówmy się dlaczego pozostali uzdrowieni nie wrócili podziękować? Być może pojawiło się u nich przekonanie, że to co otrzymali należało im się, przecież jako osoby chorujące na trąd nie brali udziału w życiu wspólnoty, żyli w osobności. A może chcieli wrócić do Jezusa, tylko brakło im odwagi, aby przyjść uznać swoją małość i wyrazić swoje zadowolenie. 

Zadajmy sobie również pytanie, czy ja wracam do Jezusa, aby Mu podziękować. Może pojawić się niepewność, bo nie wiemy jak mamy podziękować.

Wdzięczności uczy nas dzisiaj Naaman bohater pierwszego czytania. Po uzdrowieniu z trądu wraca do proroka. Jednak wraca inny, bo oprócz uzdrowienia z choroby został uzdrowiony z nie wiary. W jego sercu pojawiła się wiara, wie, że nie ma żadnego innego Boga, oprócz Boga Izraela i Jemu chce służyć.

Zanim podziękuje musze najpierw zauważyć dobra, które otrzymałem od Jezusa. Patrząc na naszą codzienność, z pewnością widzimy wiele darów, które otrzymujemy od innych. Świadomi jesteśmy także darów duchowych. W ciągu życia otrzymaliśmy mnóstwo łask Bożych, doświadczyliśmy cudownych znaków, może nawet uzdrowień. Łaska – to dar. Bóg daje łaskę.

Co to jest łaska? To dar Boga wynikający nie ze sprawiedliwości, ale z miłości. To dobro i dar dany bez naszych zasług i całkowicie darmo. W języku biblijnym łaska oznacza absolutnie wolną i niewyjaśnioną Bożą przychylność. Bóg jest bogaty w łaskę, to znaczy jest nam przychylny i ma w nas upodobanie. Łaska – to niewyjaśniona i niewytłumaczalna niczym miłość Boga do stworzenia. Miłość, która daje wszystko człowiekowi, ocala go i usprawiedliwia. Łaska – to przeznaczenie człowieka do życia. Ale to jeszcze coś więcej, niż tylko przychylność Boga wobec nas. Łaska jest Jego obecnością i bliskością. Łaska to bliskość i obecność Boga.

Wiele darów od Boga otrzymujemy przez pośrednictwo osób, z którymi codziennie się spotykamy. Dlatego w tych przypadkach wdzięczność Bogu powinna przede wszystkim obejmować te osoby, które na tyle różnych sposobów okazują nam pomoc. Dziękując im, dziękujemy samemu Bogu, który jest obecny w naszych braciach. Wdzięczność taka staje się bardziej żywa i wielkoduszna.

Najważniejszą rzeczą, za którą mamy Bogu dziękować to nasze odkupienie, którego dokonał na krzyżu. Mamy być Bogu wdzięczni każdego dnia, bo to kieruje naszą uwagę na Boga, uświadamiamy sobie własną małość jako stworzenie, jednocześnie wiemy, że wszystko co mamy otrzymaliśmy darmo od Boga. Najlepszym miejscem, w którym możemy podziękować Bogu jest Eucharystia, która z greckiego słowa znaczy dziękczynienia.

Niestety może wkraść się w nasze życie pycha, która jest przeciwna wdzięczności. Wtedy zamiast postawy Naamana i samarytanina, podobni będziemy do owych dziewięciu uzdrowionych, którzy nie wrócili do Jezusa. My również możemy Boże dary marnować i nie wykorzystywać okazji, aby przyjść i Jezusowi podziękować, za wszystko co nas spotkało.

Rozpoczął się miesiąc październik, poświęcony szczególnie Matce Bożej Różańcowej. Spróbujmy podąć postanowienie, aby w tym miesiącu odmawiać różaniec. Przez rozważanie tajemnic życia Jezusa i Maryi możemy odkryć nasze życiowe sytuacje, które nas w życiu doczesnym spotykają a jednocześnie możemy Bogu okazać wdzięczność.

Bóg jest dawcą wszelkiego dobra. Nie ma dnia, aby nie użyczył nam szczególnej i nadzwyczajnej łaski. Od Boga otrzymujemy wiele dowodów Jego miłości. Może ich jasno nie dostrzegamy. Może jeszcze tli się gdzieś w nas pyszne przekonanie, że to wszystko nasza zasługa. I że to wszystko nam się należy. Jeżeli tak jest, to niech nam się przypomina w takich sytuacjach ten ewangeliczny wdzięczny Samarytanin, który wiedział od Kogo otrzymał tę łaskę i wrócił podziękować, a dziewięciu pozostałych uzdrowionych niech będzie okazją do pytania, czy jestem Bogu wdzięczny?

Wieczorem, przy codziennym rachunku sumienia wracajmy więc do Boga w modlitwie, w której nie zapominajmy powiedzieć: „Dziękuję, Panie, za wszystko”. Obyśmy każdego dnia gorliwie modlili się też o obfite błogosławieństwa Pana dla naszych znajomych lub nieznajomych, którzy uczynili dla nas coś dobrego, bo każde ludzkie dobro jest obdarowaniem nas z miłości Bożej, a wdzięczność im wyrażona jest oddaniem chwały Bogu.

Ks. Janusz Liszka, PMK Mannheim