Kazanie na 15 niedzielę zwykłą rok C
Co mam czynić, aby osiągnąć życie wieczne
W dzisiejszej Ewangelii usłyszeliśmy pytanie uczonego w Piśmie, Nauczycielu co mam czynić, aby osiągnąć życie wieczne. Takie samo pytanie, możemy skierować do Jezusa, my jego słudzy żyjący na ziemi, bo również my jesteśmy w drodze i mamy pragnienie osiągnięcia życia wiecznego.
Odpowiedź Jezusa jest bardzo prosta, należy zachowywać Boże przykazania, czyli miłować Boga i bliźniego. Jezus nie wymyśla nic nowego, On wskazuje, że podstawą jest Boże prawo.
W pierwszym czytaniu Mojżesz również wskazywał na Boże przykazania. Izraelici mieli wypełniać wszystkie nakazy jakie im przekazał Bóg za pośrednictwem Mojżesza. Ważne są słowa Polecenie to bowiem, które Ja ci dzisiaj daję, nie przekracza twych możliwości i nie jest poza twoim zasięgiem. To dotyczy również nas.
Boże przykazania i miłość Boga jest w naszym zasięgu, kiedy otworzymy się na Bożą obecność w naszym życiu, zobaczymy, ile Bogu zawdzięczamy. I wcale nie musimy szukać daleko. To, że żyjemy i jesteśmy dzisiaj w Kościele, już jest wielkim darem. Kiedy pomyślimy, ile osób nie doczekało dnia dzisiejszego, bo ich życie zakończyło się, to możemy dziękować Bogu za dar życia, o który należy się troszczyć i jednocześnie dziękować każdego dnia.
Bóg dał na wiele darów doczesnych i duchowych. Dał nam oczy, żebyśmy widzieli jak ten świat jest piękny; uszy, abyśmy mogli słyszeć piękny śpiew ptaszków, wspaniałą muzykę; język, abyśmy mogli mówić, modlić się, śpiewać; smak, abyśmy mogli odczuć słodycz czekolady, cukierków; dotyk, abyśmy mogli dotykać tylu pięknych dzieł Bożych; powonienie, abyśmy mogli wąchać wspaniałe zapachy kwiatów.
Największym darem za jaki powinniśmy Boga szczególnie miłować jest stworzenie na Jego obraz i podobieństwo. Człowiek jako najdoskonalsze Boże stworzenie otrzymał w darze duszę nieśmiertelną i rozum. Dusza to upodobnienie do swojego stwórcy, bo człowiek może, jak Bóg żyć wiecznie.
Podstawowa prawda wiary mówi, człowiek składa się z ciała i duszy nieśmiertelnej. Obok duszy ma człowiek rozum, który pozwala człowiekowi rozstrzygać co jest słuszne a co nie. Jeżeli rozum człowieka jest właściwie uformowany, to człowiek robi wszystko, aby duszy nie zatracić. Za tą wolność jaką mamy od Boga powinniśmy, Bogu dziękować.
Jednak dla Boga, to nie wszystko. Miłość do człowieka sprawiła, że Bóg posłał na ziemię swojego Syna, aby odkupił człowieka, który przez swoje złe wybory oddalił się od Niego.
Uczestnicząc w Eucharystii możemy Bogu za dzieło odkupienia podziękować. Naszą miłość do Boga możemy wyrazić w prostych czynnościach codziennego dnia. Gdy się modlimy, czyli chętnie rozmawiamy z Panem Bogiem – no właśnie, czy codziennie się modlimy? Gdy poznajemy Pana Boga, czytając Pismo Święte, książki i gazety religijne. Gdy z szacunkiem wyrażamy się o Bogu i świętych sprawach. Gdy w niedzielę i święta pobożnie uczestniczymy we Mszy Świętej.
Ktoś powie, że to proste czynności. Tak, ale kiedy podejmiemy się je realizować, odkryjemy obraz naszego stwórcy, jak słyszeliśmy w pierwszym czytaniu Słowo to bowiem jest bardzo blisko ciebie: w twych ustach i w twoim sercu, byś je mógł wypełnić.
W drugiej części Ewangelii uczony w piśmie próbuje się usprawiedliwić, zadając pytanie, kto jest bliźnim. Jezus odpowiadając na pytanie posługuje się przypowieścią. Nieprzypadkowo na głównego bohatera wybiera Samarytanina. Żydzi pogardzali Samarytanami, dlatego nie utrzymywali z nimi stosunków. Jezus łamie ten stereotyp, ukazując mieszkańca Samarii jako tego, który udzielił pomocy. Na końcu Jezus mówi do uczonego, aby szedł i czynił podobnie.
Podziały są obecne również i w naszym środowisku, od tego nie jesteśmy wolni. Sami również oceniamy ludzi według naszych zasad, które mają na celu nasze usprawiedliwienie. Zdarza się nam postępować jak kapłan i lewita, czyli minąć potrzebującego, bo przecież ja mam ważniejsze zajęcia, ja się spieszę, niech inni to zrobią. Twoim bliźnim jest każdy człowiek potrzebujący pomocy. Ty jesteś mu najbliższy, czyli bliźni. Liczy się twój czyn. Każdy czyniący dobro otrzymuje obietnicę, że na Sądzie Ostatecznym zostanie nagrodzony życiem wiecznym, bo pomagając człowiekowi, pomaga samemu Chrystusowi.
Szczególny przykład realizacji przykazania miłości bliźniego zostawiła nam Matka Teresa z Kalkuty. Ona pochylała się nad najbardziej potrzebującymi pomocy, szła do tych, którzy byli odrzuceni. Jej dzieło jest kontynuowane na całym świecie. Również w Mannheim są siostry Misjonarki, które idą do potrzebujących pomocy w Mannheim i troszczą się o nich jak dobry Samarytanin w Ewangelii.
Podczas kanonizacji papież Franciszek powiedział Matka Teresa przez całe swe życie była hojną szafarką Bożego miłosierdzia, gotową do służenia wszystkim przez przyjmowanie i obronę ludzkiego życia, tego nienarodzonego oraz tego opuszczonego i odrzuconego. (...) Pochylała się nad osobami wyczerpanymi, pozostawionymi śmierci na poboczach dróg, rozpoznając w nich godność daną im przez Boga; zabierała głos wobec możnych tej ziemi, aby uznali swoje winy wobec zbrodni (...) ubóstwa stworzonego przez nich samych.
Idźmy wiec i realizujmy nakaż Jezusa, aby miłować Boga całym sercem a bliźniego jak siebie samego. Pamiętając, że każdy spotkany na drodze człowiek to nasz brat, ten który jest nam życzliwy, jak również ten, który z niechęcią, a nawet z nienawiścią zwraca się do nas. Amen.
Ks. Janusz Liszka, PMK Mannheim
