26 niedziela zwykła B (2024)

Lb 11,25-29; Ps 19; Jk 5,1-6 Mk 9,38-43.45.47-48

 

Świadectwo służby

„Nauczycielu, widzieliśmy kogoś, kto nie chodzi z nami, jak w Twoje imię wyrzucał złe duchy i zaczęliśmy mu zabraniać, bo nie chodzi z nami.” (Mk 9,38)

Ale to jest jednak marne pocieszenie…

To, że nie tylko w naszych wspólnotach panują zazdrość i podziały. To, że tak było już u samego początku; że sami Apostołowie nie umieli przyjąć, iż ktoś inny niż oni, może działać w imię Jezusa.

I Niestety niewiele się do dzisiaj zmieniło. Są grupy, które uważają, że mają monopol na prawdę; na modlitwę; na ewangelizację… Monopol na Chrystusa po prostu…

Zresztą, żeby tylko tak uważały… Często te grupy nawzajem się zwalczają. Wystarczy przejrzeć fora internetowe.

Może warto więc po raz kolejny wsłuchać się w odpowiedź Chrystusa. Wsłuchać się, by choć trochę zrozumieć…

„Przestańcie zabraniać mu, bo nikt, kto czyni cuda w imię moje, nie będzie mógł zaraz źle mówić o Mnie. Kto bowiem nie jest przeciwko nam, ten jest z nami.” (Mk 9,39-40)

Jest wiele nurtów chrześcijańskiej duchowości; jest wiele sposobów głoszenia Chrystusa. I jest to wielka szansa, by dotrzeć do świata z Dobrą Nowiną.

O ile oczywiście nie będziemy ze sobą nawzajem walczyć, lecz ewangelizować też poprzez świadectwo wzajemnej miłości. Bo świadectwo miłości jest najważniejsze…

Świadectwo miłości; świadectwo służby…

Nie może tej miłości i służby zabraknąć wobec uchodźców i migrantów, którzy często utracili wszystko i próbują odnaleźć się w nowych - dla nich - warunkach.

Służebna miłość staje się dla tych ludzi dowodem, że Bóg idzie ze swoim ludem; że ich nie opuścił.

Świadectwo miłości; świadectwo służby…

I oczywiście miłość – służebna miłość – jest zadaniem wszystkich chrześcijan. Bez miłości nie ma chrześcijaństwa! Kiedy wreszcie to zrozumiemy?...

Służebna miłość szczególnie wpisana jest w posługę diakona. Zresztą tradycja chrześcijańska widzi początek diakonatu w ustanowieniu siedmiu mężczyzn - spośród uczniów Chrystusa – którzy mieli się zająć rozdawaniem jałmużny. (Por. Dz 6,1-7) Szybko jednak ich posługa rozszerzyła się na głoszenie Ewangelii i uzdrawianie. (Por. Dz 6,8-8,13)

Z czasem diakonat potraktowano jako etap na drodze do kapłaństwa, co spowodowało, że w Kościele łacińskim zanikł diakonat stały. Inaczej było w Kościołach wschodnich, które zachowały diakonat stały nieprzerwanie.

Od czasu Soboru Watykańskiego II Kościół łaciński przywrócił diakonat stały jako właściwy i trwały stopień hierarchiczny. (Por. KKK 1571)

Katechizm Kościoła Katolickiego naucza, że w Kościele mamy trzy stopnie sakramentu święceń: biskupstwo, prezbiterat i diakonat. Biskupi i prezbiterzy (księża) uczestniczą w kapłaństwie Chrystusa. Diakonat zaś jest przeznaczony do pomocy im i do służenia. (Por. KKK 1554)

Nauka katolicka przyjmuje jednak, że zarówno dwa stopnie uczestniczenia w kapłaństwie (prezbiterat i biskupstwo), jak i diakonat udzielane są w sakramencie święceń. Pełnię tego sakramentu posiadają biskupi. (Por. KKK 1555-1561) Prezbiterzy także mają godność kapłańską, ale są zależni od biskupów; są ich współpracownikami i od nich otrzymują swoją misję. (Por. KKK 1562-1568) Diakonat jest natomiast dla posługi. (Por. KKK 1569)

Do zadań własnych diakona należą: asystowanie przy celebracji sakramentów, szczególnie Eucharystii; udzielanie Komunii Świętej; przewodniczenie nabożeństwom Eucharystycznym i błogosławieństwo Najświętszym Sakramentem; asystowanie przy zawieraniu małżeństwa i błogosławienie go; głoszenie Ewangelii i przepowiadanie (a więc także głoszenie homilii); prowadzenie pogrzebów oraz posłucha charytatywna. (Por. KKK 1570) Diakon jest również szafarzem zwyczajnym sakramentu chrztu. (Por. KKK 1256)

Święceń diakonatu stałego można udzielać także żonatym mężczyznom, co zresztą jest powrotem do pierwotnej tradycji Kościoła. (Por. KKK 1571)

I jeszcze tylko wyjaśnienie, że diakon stały może także pracować w normalnym zawodzie, a swoją posługę sprawować dodatkowo (obok zawodu).

Myślę, że wszystkie te informacje – dla niektórych może zupełnie nowe – pomogą nam uporządkować naszą wiedzę i spojrzeć właściwie na posługę diakona stałego.

A mam nadzieję, że teraz będziemy się częściej z tą posługą spotykać. Co prawda pan Daniel przyporządkowany jest do parafii Świętych Piotra i Pawła w Ludwigshafen, ale myślę, że – przynajmniej od czasu do czasu – będzie także mógł sprawować posługę w naszej Misji.

Drogi Panie Danielu!

Jako myśl przewodnią swego posługiwania wybrałeś słowa Jezusa z Ewangelii według św. Marka:

Bo i Syn Człowieczy nie przyszedł, aby Mu służono, lecz żeby służyć (…) (Mk 10,45)

W zasadzie jest to najlepsze streszczenie posługi diakonatu: służyć. Ale jednocześnie, we współczesnym świecie – w którym każdy chce być najważniejszy i pierwszy – nie jest to zadanie łatwe. Jest jakby wbrew światu. Ale przez to staje się właśnie znakiem.

Życzymy Ci, żebyś był coraz bardziej czytelnym Znakiem Chrystusowej służby. Niech Twoja posługa, czy to w życiu liturgicznym i duszpasterskim, czy to w pracy charytatywnej, rodzi się z miłości i obdarza Cię miłością.  

Niech Chrystus - który nie przyszedł, aby Mu służono, lecz żeby służyć - błogosławi Twojej służbie i nieustannie wspomaga Cię swoją łaską. Szczęść Boże! Amen.

Ks. Bogusław Banach, PMK Mannheim