Uroczystość Zesłania Ducha Świętego - 2024
Dz 2,1-11; Ps 104; Ga 5,16-25; J 15,26-27; 16,12-15.
Czas Ducha Świętego
Nagle dał się słyszeć z nieba szum, jakby uderzenie gwałtownego wichru, i napełnił cały dom, w którym przebywali. Ukazały się im też jakby języki ognia, które się rozdzieliły, i na każdym z nich spoczął jeden. I wszyscy zostali napełnieni Duchem Świętym. (Dz 2,2-4)
Uroczystość Zesłania Ducha Świętego…
Cóż jednak możemy powiedzieć o Duchu Świętym?... Zasadniczo niewiele. Łączymy Go jakoś z sakramentem bierzmowania, charyzmatami i darami… Ale to w zasadzie już wszystko…
Więcej możemy powiedzieć o Bogu Ojcu, bo przecież cały Stary Testament jest Jego Objawieniem… i zapowiedzią Syna.
O Jezusie Chrystusie, Synu Bożym, wiemy zdecydowanie najwięcej. Cały Nowy Testament, a zwłaszcza Ewangelie – a te najlepiej znamy – to Objawienie Syna Bożego.
Dodatkowo w Tajemnicy Wcielenia Odwieczne Słowo - Druga Osoba Boska – przyjęło ciało. Syn Boży stał się człowiekiem. I przez to jest On nam jakoś bliższy; najłatwiej jest Go nam opisać…
Ale Duch Święty?...
Święty Augustyn powie, że Duch Święty jest uosobioną Miłością Ojca i Syna. (Por. św. Augustyn, De Trinitate VIII, 8; VI,5) Ale jak opisać Miłość?...
I oczywiście nie chce bronić tej ignorancji, ale trochę wynika ona z tego, Kim jest i w jaki sposób działa Duch Święty. To tak, jak z tlenem: niezbędny do życia, a przecież na co dzień go nie widzimy, ani nawet o nim nie myślimy…
Czas Kościoła nazywany jest czasem Ducha Świętego. Jest to pewne uproszczenie, bo Duch Święty działa z Ojcem i Synem od początku, aż do wypełnienia Bożego planu zbawienia. Jednak dopiero w czasach ostatecznych - zapoczątkowanych Wcieleniem Syna Bożego - Duch Święty zostaje objawiony i udzielony jako Osoba. (Por. KKK 686)
Duch Święty nie objawia jednak samego siebie. Ten, który przemawiał przez proroków, odsłania nam Chrystusa; pozwala przyjąć i lepiej zrozumieć prawdę; sprawia, że możemy usłyszeć Słowo Ojca. (Por. KKK 687)
Samego Ducha jednak nie słyszymy. Poznajemy Go jedynie, gdy objawia nam Słowo – Chrystusa – i czyni nas zdolnymi do przyjęcia Go w wierze. (Por. KKK 687)
Już mówiłem: to tak trochę, jak z tlenem: niezbędny, a przecież sam niewidzialny, pozostający jakby w cieniu.
Ducha Świętego poznajemy przez Jego działanie w Kościele. A może czasem i poza Kościołem, bo Duch wieje przecież tam, gdzie chce… (Por. J 3,8)
Ducha Świętego poznajemy poprzez Jego działanie. Katechizm Kościoła Katolickiego wylicza „miejsca”, gdzie działanie Ducha Świętego jest dla nas szczególnie widoczne. (Por. KKK 688) Warto to wyliczenie przybliżyć.
Ducha Świętego możemy spotykać i poznać w Pismach, które On natchnął. I od razu rodzi się pytanie o nasze czytanie i rozważanie Pisma Świętego; o nasze modlenie się Pismem Świętym…
Dalej… Ducha Świętego poznajemy w Tradycji, której zawsze aktualnymi świadkami są Ojcowie Kościoła. Jeżeli chcemy naprawdę odnawiać Kościół zawsze musimy sięgać do autentycznej tradycji, do tego, co jest dziełem Ducha. Zmieniać można to, co ludzkie, nie to, co Boże…
Ducha Świętego możemy poznawać w Nauczycielskim Urzędzie Kościoła, któremu On asystuje. Wielu współczesnych teologów chętnie by zniosło Dykasterię Nauki Wiary, ale my potrzebujemy określenia tego, co jest katolickie, a co już nie jest. Dodatkowo nauczanie Kościoła trzeba rozumieć w pewnej ciągłości; jako wypływające z siebie i uzupełniające się…
Szczególnym miejscem działania Ducha Świętego jest liturgia sakramentalna, w której przez słowa i symbole Duch Święty prowadzi nas do komunii z Chrystusem. To nie tylko Bierzmowanie. W świętej liturgii, w każdym sakramencie działa Duch Święty. Każdy sakrament może być – powinien być – przestrzenią naszego szczególnego otwarcia na Ducha Świętego.
Duch Święty działa też w modlitwie, w której wstawia się za nami. To nie tylko wtedy, kiedy nie umiemy się modlić – choć może wtedy szczególnie – ale zawsze, Duch Święty stoi u początku naszej modlitw, kształtuje ją i wypełnia. (Por. Rz 8,26)
Miejscem poznawania działania Ducha Świętego są też charyzmaty i urzędy, które budują Kościół. Charyzmaty – szczególne łaski Ducha Świętego - są ważne. Pierwszeństwo wśród nich mają te, które w sposób bezpośredni budują Kościół, z nich zaś najważniejsza jest miłość. (Por. 1 Kor 12; 13; 14. Por. KKK 799-800)
Urząd ma badać charyzmaty i zachowywać to, co dobre. (Por. 1 Tes 5,19-22; Por. KKK 801) W przeciwnym razie do głosu dochodzą charyzmaty fałszywe; czasem wprost dziwaczne. A czasem charyzmatyk uwierzy zbytnio „w swoją gwiazdę”, co szybko prowadzi do rozłamu danej wspólnoty, czy nawet Kościoła.
Działanie Ducha Świętego jest w końcu widoczne w świadectwie świętych, w którym ukazuje On swoją świętość i kontynuuje dzieło zbawienia. Duch Święty jest źródłem prawdziwej świętości. I nie tylko tej nadzwyczajnej; też tej prostej, takiej na co dzień… może najważniejszej.
Owocem Ducha Świętego są przecież: miłość, radość, pokój, cierpliwość, uprzejmość, dobroć, wierność, łagodność, opanowanie. (Por. Ga 5,22) Świętość na co dzień po prostu…
Czas Kościoła jest czasem Ducha Świętego! W Nim żyjemy, poruszamy się i jesteśmy. (Por. Dz 17,28) I choć z natury swojej Duch Święty pozostaje w tle, to warto jednak uświadomić sobie tę prawdę. I warto otwierać się na Dar Ducha Świętego. On został nam dany i ciągle jest nam dawany. Obyśmy tylko zechcieli się na Niego otwierać i z Nim współpracować. Amen.
Ks. Bogusław Banach, PMK Mannheim
