Panie, dawaj nam zawsze ten chleb!

W centrum dzisiejszej Liturgii Słowa stoi chleb.

Wpierw ten na pustyni: manna.

Izraelici, cudownie wyprowadzeni z Egiptu, zdają się już zapominać wielkie rzeczy, jaki uczynił im Bóg. I zaczynają szemrać:

„Obyśmy umarli z rąk Pana w ziemi egipskiej, gdzie zasiadaliśmy przed garnkami mięsa i jadaliśmy chleb do syta! Wyprowadziliście nas na tę pustynię, aby głodem zamorzyć całą tę rzeszę.” (Wj 16,3)

Upragniona wolność okazała się być trudna, pojawiło się pragnienie powrotu do pełnych garnków; nawet jeżeli w niewoli.

Odpowiedzią Boga na szemranie Izraelitów jest kolejny cud. Wieczorem mogą jeść mięso przepiórek, a rano na trawie leży manna – chleb, który dał im Pan jako pokarm. Czytaj dalej