Uroczystość Wszystkich Świętych 2023

Ap 7,2-4.9-14; Ps 24; 1 J 3,1-3; Mt 5,1-12a

Świętość polega na Miłości

Uroczystość Wszystkich Świętych…

W naszej, polskiej tradycji uroczystość ta zawiera jakby dwa wymiary.

Jeden świętujemy tutaj, w świątyni, na Eucharystii…

Drugi wypełnia nasze myśli na cmentarzu…

Wierni tej polskiej tradycji, zatrzymajmy się chwilę nad oboma wymiarami dzisiejszej uroczystości.

Najpierw ten wymiar świętowany w kościele; właściwa – liturgiczna - treść dzisiejszego święta.

Uroczystość Wszystkich Świętych…

Oto wpatrujemy się dziś w ten wielki tłum, odziany w białe szaty – szaty świętości – stojący przed tronem Boga. Tłum ludzi z każdego narodu i wszystkich pokoleń; tłum, którego nikt policzyć nie zdoła; tak jest wielki… (Por. Ap 7,9)

Tłum ludzi uczestniczących w niebiańskiej liturgii zbawionych.

O tej niebiańskiej liturgii słyszeliśmy w dzisiejszym pierwszym czytaniu, z Księgi Apokalipsy świętego Jana.

Apokalipsa mówi o nieprzeliczonym tłumie ludzi zbawionych. To nie tylko wybrani, oficjalnie kanonizowani przez Kościół, święci. Tych Kościół wybiera i wskazuje, jako przykłady do naśladowania. Ale liczba zbawionych – a więc świętych – nie ogranicza się tylko do oficjalnie kanonizowanych. To wielki tłum, którego nikt policzyć nie zdoła.

Oczywiście rodzi się pytanie o drogę, o sposób… Jak znaleźć się na tej niebiańskiej liturgii? Jak zostać świętym?...

Psalm responsoryjny dzisiejszej Liturgii Słowa stawia to pytanie i jednocześnie daje na nie odpowiedź:

Kto wstąpi na górę Pana,

Kto stanie w Jego świętym miejscu?

Człowiek rąk nieskalanych i czystego serca,

Który nie skłonił swej duszy ku marnościom. (Ps 24, 3-4)

Chodzi więc o nieskalane ręce, czyste serce i wyrwanie się z dyktatury marności, którą narzuca świat. Chodzi o szukanie Boga; szukanie Boga w codzienności; szukanie Boga w swoim zmaganiu ze słabościami i grzechem.

Przecież te czyste serca i nieskalane ręce nie są tylko – i nie przede wszystkim - naszym dziełem.

To Krew Baranka nas wybiela i oczyszcza. (Por. Ap 7,14) To Miłość Boga nas zbawia. Ona czyni nas prawdziwymi dziećmi Bożymi. (Por. 1 J 3,1)

Dlatego trzeba nam Boga szukać; trzeba nam otwierać się na Jego Miłość. Trzeba nam otwierać się na działanie Jego łaski, by ta nas przemieniała. Trzeba nam w Bogu pokładać nadzieję… Kto w Bogu pokłada nadzieję, uświęca się, podobnie jak On jest święty. (Por. 1 J 3,3)

Te prawdy przybliża nam drugie czytanie dzisiejszej Liturgii Słowa.

A w Ewangelii słyszymy kodeks chrześcijanina; prawo Nowego Przymierza. Chrystus jako Nowy Mojżesz ogłasza je w Kazaniu na górze.

Błogosławieni ubodzy w duchu; którzy się smucą; cisi; ci którzy łakną i pragną sprawiedliwości; miłosierni; czystego serca; ci którzy wprowadzają pokój; którzy cierpią prześladowania dla sprawiedliwości; błogosławieni prześladowani z powodu Chrystusa. (Por. Mt 5, 3-11)

Wszyscy oni są błogosławieni – szczęśliwi – gdyż czeka ich wielka nagroda w niebie. (Por. Mt 5,12)

Często zdarza nam się myśleć, że błogosławieństwa są nie dla nas. Że są zbyt trudne … Że to za trudny program świętości.

Prawda…

Błogosławieństwa są trudne; ale można je realizować; można próbować nimi żyć.

Można… Gdy szuka się Boga i gdy w Bogu pokłada się nadzieję.

Można… Gdy szuka się Boga i gdy otwiera się na Jego miłość.

Można… Gdy szuka się Boga i gdy pozwala się Bogu, by przemieniał nas swoją Łaską…

Błogosławieni, którzy szukają Boga i czynią dobro, albowiem ich dobro nie zostanie zapomniane, a oni dostąpią szczęścia zbawionych w niebie.

I w tych błogosławionych – szczęśliwych – zbawionych w niebie, wpatrujemy się dzisiaj.

Ale dzisiejsza uroczystość ma dla nas też drugi wymiar. Właściwie ten wymiar jest obecny w liturgii jutrzejszego dnia – Dnia Zadusznych - Wspomnienia Wszystkich Wiernych Zmarłych. Ale w naszej polskiej tradycji, ta pamięć obecna jest też dzisiaj. W Uroczystość Wszystkich Świętych.

Dlatego dzisiaj nabożeństwa na cmentarzach. Dlatego dzisiaj kwiaty i świece, ale zwłaszcza modlitwa nad grobami.

Wspomnienie Wszystkich Wiernych Zmarłych.

I konkretne wspominanie naszych bliskich zmarłych.

I jakieś zadumanie nad ludzkim przemijaniem. Nad naszym przemijaniem.

To zadumanie jest ważne. I pamięć jest ważna. I może nawet uroniona łza.

I kwiaty są ważne, i lampiony, i świece…

Ale najważniejsza jest nasza modlitwa.

To nasze uczestnictwo w tajemnicy Świętych Obcowania. Tej przedziwnej łączności Kocioła Zbawionych w niebie, Kościoła oczyszczających się w czyśćcu i Kościoła pielgrzymujących na ziemi.

Tę modlitwę jesteśmy naszym bliskim zmarłym winni. To największa pomoc, jaką możemy im wyświadczyć.

A jednocześnie to wyraz wdzięczności za wszelkie dobro, którego od nich doświadczyliśmy; które oni uczynili.

A przed Bogiem żadne dobro nie będzie zapomniane. I w ostateczny rozrachunku ono zwycięży…

Nasze modlitwy mają przyspieszyć to zwycięstwo dobra. Bo przecież modlimy się za zmarłych, polecamy ich Bożemu Miłosierdziu prosząc, by ich udziałem już było szczęście zbawionych w niebie.

I tak wracamy do Uroczystości Wszystkich Świętych.

Nasza modlitwa za zmarłych, jest prośbą o to, by jak najszybciej dostąpili szczęścia zbawionych; by uczestniczyli w liturgii świętych w niebie.

Jednocześnie nasze zadumanie nad przemijaniem i śmiercią powinno stać się zadumaniem nad naszą drogą do świętości. Zadumaniem nad naszym dobrem; nad naszą miłością.

Świętość polega bowiem na Miłości. Ale nie na jakiejkolwiek miłości, lecz na tej, która jest w Bogu i którą jest Bóg sam. Na Miłości, z której możemy obficie czerpać. Amen.

Ks. Bogusław Banach, PMK Mannheim