Wigilia Paschalna 2021

Wj 14,15 – 15,1; Mk 16,1-8

33 

Nasza Pascha

Chyba każdy naród ma u swojego początku jakieś ważne wydarzenie - jakieś doświadczenie kluczowe - dzięki któremu ten naród powstaje. Wydarzenie to przechowywane jest później w zbiorowej pamięci; a Wspólnota może się do niego odwoływać, potwierdzając w ten sposób swoją tożsamość.

Czasami nazwa się takie początkowe, wspólnotowo- twórcze wydarzenie mitem założycielskim. Przy czym słowo mit może tutaj wprowadzać w błąd, chodzi przecież o coś, co wydarzyło się rzeczywiście.

Niewątpliwie takim narodotwórczym doświadczeniem dla Izraela było Wyjście z Egiptu.

To prawda, że istniała historia wcześniejsza; historia patriarchów, począwszy od Abrahama. To prawda, że od jednego z tych patriarchów – Jakuba, który walczył z Bogiem o błogosławieństwo i dlatego Bóg zmienił mu imię na Izrael (Por. Rdz 32,26-33) – wywodzi się też nazwa całego narodu.

Jednak doświadczeniem najważniejszym; doświadczeniem tworzącym wspólnotę narodową było Wyjście z Egiptu.

Samo zaś doświadczenie Wyjścia składa się z pewnego ciągu wydarzeń.

To najpierw historia Mojżesza i powierzenie mu przez Boga zadania, by wyprowadził pokolenia potomków Jakuba-Izraela z niewoli egipskiej.

To też plagi, dopuszczane przez Boga, by faraon pozwolili Izraelitom opuścić Egipt.

To w końcu plaga ostatnia, gdy w Egipcie ginie wszystko, co pierworodne, a zachowane zostają tylko domostwa Izraelitów, bo ich drzwi zostały naznaczone krwią ofiarnego baranka.

To w końcu przejście przez morze, o którym słyszeliśmy w drugim czytaniu dzisiejszej Liturgii Słowa.

Egzegeci co prawda spierają się, czy chodzi tu o przejście przez Morze Czerwone, czy też przez Morze Trzcin. Nie jest to jednak najważniejsze. Najważniejsze jest, że Izraelici przeszli „suchą nogą po dnie morza” (Por. Wj 14,22), a ścigający ich Egipcjanie już nie. Wyjście-Ucieczka stały się faktem.

Doświadczenie Wyjścia zostanie dopełnione na Synaju, gdy Bóg zawsze z Izraelem Przymierze, którego najważniejszym prawem będzie Dziesięć Słów – Dekalog.

W ten sposób powstał – jako jedna wspólnota narodowa – Izrael. I do tego kluczowego doświadczenia będzie się on później odwoływał.

Każda żydowska Pascha jest wspomnieniowym uobecnianiem Wyjścia Izraela z niewoli egipskiej. Dzięki przeżywaniu Paschy każdy Izraelita uczestniczy niejako w wydarzeniu, które zapoczątkowało istnienie narodu. A jednocześnie dziękuję Bogu za wielkie dary, które stają się jego udziałem.

Nasze paschalne świętowanie również nawiązuje do doświadczenia kluczowego dla powstania chrześcijańskiej wspólnoty. Wspominamy je. A to liturgiczne wspominanie ma jednocześnie pozwolić nam w tym doświadczeniu uczestniczyć.

Oczywiście wcześniej jest całe życie Jezusa; Jego nauczanie i cuda. Jednak doświadczeniem kluczowym, doświadczeniem rodzącym chrześcijaństwo, są Męka, Śmierć i Zmartwychwstanie Chrystusa.

Na początku zaś głoszenia Chrystusa, jest doświadczenie pustego grobu.

Choć najpierw wcale nie było to - dla kobiet, które przyszły do grobu, a później dla uczniów, którzy o nim usłyszeli – doświadczenie jednoznaczne. Pusty grób wywołuje bowiem najpierw zdumienie, bezradność i strach. Strach nawet wobec głosiciela niespodziewanej nowiny.

Nie bójcie się. Szukacie Jezusa z Nazaretu, ukrzyżowanego; powstał, nie ma Go tu. (Mk 16,6)

Co ciekawe, strach pozostanie. Ewangelista Marek zaznacza, że kobiety uciekły od grobu, bo się przestraszyły. (Por. Mk 16,8) Nikomu też nic nie oznajmiły, bo się bały. (Mk 16,8)

A przecież miały oznajmić… To było zadanie im powierzone:

Idźcie, powiedzcie Jego uczniom i Piotrowi. (Mk 16,7)

Inni Ewangeliści zaznaczą, że mimo strachu, kobiety w końcu opowiedzą uczniom nowinę pustego grobu. Ale ci też nie od razu zrozumieli; nie od razu uwierzyli.

Sytuację zmieniło tak naprawdę dopiero spotkanie ze Zmartwychwstałym, gdy pozwolił się dotknąć; gdy pokazał im swoje rany; gdy z nimi jadł i pił.

Ale i to było jeszcze za mało. Uczniowie zaczynają dopiero wtedy głosić Chrystusa, gdy zostają umocnieni Duchem Świętym. Swoje głoszenie zaczynają jednak od wydarzenie najważniejszego; od Zmartwychwstania.

Grób jest pusty! Nie ma w nim Chrystusa, bo zmartwychwstał!

Chrystus zmartwychwstał! Prawdziwie Zmartwychwstał!

Grób jest pusty! To są pierwsze słowa Dobrej Nowiny.

Najpierw głosiły ją kobiety Apostołom; a później Apostołowie całemu światu.

Grób jest pusty! Chrystus zmartwychwstał! Prawdziwie Zmartwychwstał!

Uczestnicząc w Liturgii Triduum Paschalnego na nowo zanurzamy się w Tajemnice naszego Zbawienia; w to doświadczenie kluczowe dla naszej wiary i dla chrześcijańskiej wspólnoty. I nie jest to tylko wspominanie. To przecież jest liturgiczne i sakramentalne uobecnienie.

Dzisiaj - w Wigilię Paschalną - najpierw jest nam po raz kolejny głoszona jest prawda, że grób jest pusty! Że Chrystus zmartwychwstał! Prawdziwie Zmartwychwstał!

Ze Zmartwychwstałym Chrystusem możemy się też spotkać. On przychodzi w Swym Słowie; On karmi nas Swoim Ciałem i Krwią. On przychodzi, gdy otwieramy przed Nim nasze serca na modlitwie.

A później naszym zadaniem jest głosić Zmartwychwstałego. Głosić bez lęku; głosić z mocą. Głosić słowem; ale przede wszystkim głosić życiem.

Ale byśmy potrafili być prawdziwymi świadkami Zmartwychwstałego, potrzeba nam Mocy z wysoka. Potrzeba naszego otwarcia na działanie Ducha Świętego.

Dopiero wtedy nasze wołanie - Chrystus zmartwychwstał! Prawdziwie zmartwychwstał! – będzie pociągającym świadectwem.

Inaczej będziemy podobni do przestraszonych kobiet, które uciekły od grobu i nikomu nic nie powiedziały.

Tylko, że one później jednak opowiedziały o pustym grobie. A my?...

Czy my zaczęliśmy już świadczyć o Zmartwychwstałym?...

Chrystus zmartwychwstał! Prawdziwie zmartwychwstał! Amen.

Ks. Bogusław Banach, PMK Mannheim

witamy head„Człowieka (…) nie można do końca zrozumieć bez Chrystusa. A raczej człowiek nie może siebie sam do końca zrozumieć bez Chrystusa. Nie może zrozumieć ani kim jest, ani czym jest jego właściwa godność, ani jakie jest jego powołanie i ostateczne przeznaczenie''
Jan Paweł II, Warszawa 1979

Serdecznie witamy na stronie internetowej Polskiej Misji Katolickiej w Mannheim! Wszystkim odwiedzającym tę stronę życzymy Bożego błogosławieństwa.

Nabożeństwa w Mannheim

Wszystkie Msze święte i nabożeństwa w St. Matthäus-Spitalkirche (68159 Mannheim, E6,2)
Msza święta w języku polskim
Sobota  godz. 18:30
Niedziela  godz. 9:30
  godz. 11:30
Środa  godz. 18:30
Piątek  godz. 18:30
Pierwszy czwartek m-ca  godz. 18:30
   
Adoracja Eucharystyczna
Pierwszy czwartek m-ca godz. 19:00 - 19.30
Pierwszy piątek m-ca  godz. 17.00 - 18.30
Pierwsza sobota m-ca  godz. 19.30 - 21.00
Ostatnia sobota m-ca godz. 17.30 - 18.30
   
Okazja do spowiedzi świętej
Środa, piątek, sobota godz. 18.00
Pierwszy czwartek m-ca godz. 18:00
Pierwszy piątek m-ca godz. 17:00
Pierwsza i ostatnia sobota m-ca godz. 17.30

Kontakt z biurem misji